Deliriyorum galiba. Ayrılık düşüncesi beni bitiriyor. Sayılı aylarımız kaldı şunun şurasında. Kimseyi yerine koyamam ki ben. Hani hep bitsin istiyorum ya, yalan ha o. Peşine dolanıp o nereye gitse oraya mı gitsem? Yoksa kader beni nereye sürüklerse oraya mı? Hiçbir şekilde tat alamıyorum hayattan. Bir insan yanındayken bile özleniyorsa, aramıza kilometreler girerse ne yaparım  ben?
İyi ki yaşadım seni. Hiçbir şeyden pişman değilim. Sana dokunmak, seninle konuşmak, seninle kavga etmek ne bilim her şey güzeldi işte. Gidemiyorum be adam senden. Sağım solumu tutmuyor, bitiremiyorum seni.  Kendimi kaybettim belkide?
Şimdi bir bankta oturuyorum, rüzgar vuruyor yüzüme, hava da soğuk. Seni hissediyorum sanki. Soğuk bıçak etkisi yaratıyor tenimde, tıpkı senin sevgin gibi. Keşke beni biraz anlasaydın. Bu yazdıklarımı okurken ne düşüneceksin bilmiyorum ama sakın nefret etme benden. Yüzüne söyleyemediğim her şey burada gizli. Ama bil ki ilk günkü gibi heyecanlanmıyorum, soğudum belki de. Sadece üzülüyorum. Kendime üzülüyorum, bir erkeğin yerle bir etmesine üzülüyorum.
Sana yanımda kal, beni bırakma diyemem. Bu bencillik olur, sen de çok zor günler geçirdin senin de bensiz de olsa mutlu bir hayat yaşamanı isterim.
Sen benim ilerde tebessümle hatırlayacağım en güzel anımsın. Sen benim 17 yaşımsın. Tek isteğim bu anımıza çamur bulaşmaması, benden nefret etmemen, beni de kendinden nefret ettirmemen. Ne de olsa anılar kalır, insanlar değil.