Ona her gün görmek. Bakmak değil, görmek. Ben onu görüyorum. Bakmakla görmek aynı şey değil kesinlikle. Ben onun içindeki saf, mutsuz, duygusal çocuğu görüyorum. Nasıl tarif edebilirim ki onu? Yardım et sen bana Allah'ım!
Biraz ellerinden söz etmek istiyorum. Benim ellerimi içine alınca, benim ellerim kayboluyor. Uzun parmakları var. O kadar yorgun ki ruhu gibi. O elleri nasıl güzel dokunuyor, o parmakları...
Peki ya gülüşü? Yanaklarının etrafında çıkan o çizgilere kurban olurum. Çapkın gülüşü galiba onunki, gülmekle ciddi gülmemek iç içe. Zaten pek gülmez. O gülünce dünyam durur ama benim. Gülüşlerine kandım zaten ben. Tebessümü... Onu anlatabilirim saatlerce. Geniş omuzlarını, uzun boynunu, ayaklarını, benlerini, saçlarını tarayışlarını, kokusunu... Onun her santimini saatlerce anlatabilirim. Delirdim belkide.
Sesi... Beni benden alan o sesi. Ahh o sesii!
Şiir gibi. Allah'ın benim için yazmış olduğu bir şiir sanki. O kadar imge ve söz sanatlarıyla dolu ki, çok ağır anlayamıyorum. Zor, çok zor!
Nasıl vazgeçebilirim? Vazgeçilebilir mi? Böylesine çekici bir vücuda karşı koyabilir miyim?
Bir insan, bir insanın her şeyi olabilir mi? Katilim, prensim, şiirim... Bazen abim, bazen sırdaşım, bazen sevgilim, bazen düşmanım... Her şeyim!
Bunu okurken ne hissedecek acaba? Belki kızacaksın bana, belki beni dövmek için kapıma dayanacaksın, belki de çok küçük bir ihtimal güzel şeyler hissedersin. Hani sen ruhsuzsun ya, hani hep öyle diyorsun ya sen. Güzel şeyler hissetmelisin be adam. Bütün bunlar senin için yazıldı, bütün bu çaba sana. Bu sana hayatın boyunca verilebilen en anlamlı hediye olsun istiyorum. Hediyeleri seversin sen. Keşke beni de bir hediye olarak görseydin, beni de çok sevseydin mesela.
Mesela en büyük hobin saçlarımla oynamak olabilirdi. Neyse ben dayanabileceğim kadar dayanıyorum bu tatlı işkenceye. Sen erken uyumayı seversin bu saatte çoktan uyumuşsundur. İyi geceler şiirim. İyi geceler bensiz akşamlara prensim. İyi geceler sana, bensiz. Katilim, tatlı rüyala!