Gülüşü... Pek gülümsemez, gülünce de bahar gelir. O güler ben onu izlerim, boynundaki benleri, omuzları, boğazı... İzler izler hayallere dalarım. O bir güler ben bin ölürüm. Ölüyorum Tanrımm! Bana yardım edecek kimse yok, tek başıma da kalkamıyorum bu yükün altından. Biri bana yardım etsin. Tutsun elimden, unuttursun bana onu. Gerçekten onu yaşamak istemiyorum artık bana çok acı veriyor. Ben onu unutmak istiyorum artık. Her gece onu hayal ediyorum yanımda sarıldığımı, öptüğümü... Canımı acıttığının farkı da mı acaba? Biliyor mu bu kadar acı çektiğimi, hissediyor mu? İzin vermiyor unutmama tam kurtuldum derken özledim diyor dayanamıyorum. Zamana bırakıyorum daha çok yanıyor canım. Kimseye karşı içimde bir kıpırtı hissedemiyorum. Kalbim yok sanki. Ben böyle değildim her gün birine aşık olurdum, günlük ilişkiler yaşardım. Eski benliğimi özlüyorum. Neşemi, gülüşlerimi özlüyorum. Bu ben olamam kendimi 40 yaşında menepoza girmiş bir kadın gibi hissediyorum. Oysa ben henüz 17 yaşında sarışın,  uzun boylu, çekici.. Her erkeğin sahip olmak isteyeceği bir kızım. Beni kaybetmekten korkmuyor mu? Ben onu kaybetmekten çok korkuyorum. Ölmekten çok onu kaybetmekten korkuyorum.