İlk kez dışarıda baş başa buluştuğumuz yere gittim bugün. Oturdum banka gölü izledim, rüzgar vurdu yüzüme, kavakların seslerini dinledim. Gözlerimi kapattım ilerde mutlu olduğumuzu hayal ettim. Gözlerimi açtığımda gerçek tüm sertliğiyle yüzüme vuruyordu. Ağladım, kimse yoktu beni teselli edecek. Bağıra bağıra, hıçkıra hıçkıra ağladım. Akşama kadar sadece düşündüm ona aşık olduğumu söyliyecektim nereden inceysen artık oradan kopmalıydı. Sonra ya aramıza mesafe girerse diye düşündüm vazgeçtim. Ona bir daha dokunamamaktan korktum. Duygularımın karşılıksız çıkmasından korktum. Ben onun yanında daha heyecandan konuşmayı beceremezken nasıl sevdiğimi söyleyebilirdim? Sürekli ben aşık olamam deyip kendini aktan soğutuyor ne yapmaya çalışıyor anlamıyorum. Korkuyorum birgün başkasına aşık olacak diye. Elimden bir şey gelmiyor. Sadece onu kaybetmek istemiyorum. Hem hayallerimi süsleyen prensim, hem de beni öldüren bir katil o. Ben daha onu nereye koyacağımı bilmiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Çaresizlik beni öldürüyor. Deli gibi ağladım o akşam sokakta rimelim aktı herkes bana deliymişim gibi baktı. Kimse umurumda değildi, olamazdı. Kalbim ağrıyor...