Pişmanım, onu kaybettim. Ne olursa olsun gelmeyecek o günlerimiz. Her gün görüyorum onu karşılaşmamak için elimden geleni yapıyorum. Okumam gereken onca kitap ve bir o kadarda izlemem gereken film var. Halim yok. Şarkı dinleyemiyorum, beni intihara sürüklüyor. Ne oldu bana?  Bana yardım edecek kimse yok mu? Kimseye anlatamıyorum ben bu derdimi. Kime anlatsam boş ver diyor, kısa cümleler kurup çok yardımcı olduklarını sanıyorlar. İçimdekileri kusmak istiyorum, bağırmak, ağlamak istiyorum. Değişmek istiyorum, yepyeni bir ben olmak istiyorum. Mümkün mü bu? Bir adam beni bu kadar değiştiremez. Değiştirmemeli. Başımı taşıyorum bazen, düşüncelerim çok ağır geliyor. Yoruluyorum, hayat beni çok yoruyor. Bazen göz kapaklarımı hareket ettirmek bile gelmiyor içimden. Önceleri canım yandığında hep ona giderdim, şimdi canım öncekilerden daha çok yanıyor ve gidecek kimsem yok. Anladım ki benim ondan başka kimsem yokmuş. Başımı yaslayacağım tek şey onun omuzuymuş. Tutunacağım tek dal o. Kaybettim ben her şeyimi. Onu kaybettim. Hayat beni sıfırla çarptı. Biliyorum o bir gün dönecek ama çok geç olacak. Ben kendime yeni bir hayat kurmuş olacağım. Benim bugünkü pişmanlığımı o da yaşasın. O en büyük şansını kaybeti hayatının geri kalan kısmında bu kadar çok sevilmeyecek, haberi yok.
Şimdi sadece içmek istiyorum.